Hoe oud is het woord uitwaaien in de betekenis ‘wandelen in de wind’?
Uitwaaien is wandelen in de wind. Niet omdat je van a naar b moet, maar om een luchtje te scheppen, een frisse neus te halen.
Ging Johan van Oldenbarnevelt ook al uitwaaien op het Scheveningse strand? Wie weet, maar dan noemde hij het vast geen uytwaeyen. De vroegste vermeldingen van het WNT komen namelijk pas uit ca. 1900. Toen gebruikte men het woord nog meestal in de verbinding zich laten uitwaaien, zoals ook in dit citaat uit De uitvreter (over de uitvreter).¹
Zoo’n kerel die ’t prettig vond om zich te laten uitwaaien, zijn kleeren en zijn lijf te laten doortrekken van den natten zouten wind, die zijn lippen proefde met zijn tong omdat i dien zeesmaak zoo ‘verdomde lekker’ vond; die ’s avonds aan zijn handen zat te snuffelen om de zee op te snuiven.
Ik ga uitwaaien, een frisse neus halen aan het strand.
Hoe moet je zoiets nou vertalen?!
1 Het citaat uit De uitvreter is overigens niet de oudste attestatie in het WNT.
Referenties
Nescio, De uitvreter, 1990-1910.
Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT), lemma uitwaaien (gepubliceerd in 1983).
» Hoe oud is uitbuiken?
» Pierewaaien op de Scheveningse Pier.
» index
Geplaatst op 13 november 2012, gewijzigd op 12 januari 2021.
© de 5e Verdieping 2012-2021